Kolekcja

SKU (Stock Keeping Unit) to rodzaj jednostki magazynowej służącej handlowcom do identyfikowania i porządkowania towaru oraz zarządzania nim. W interpretacji artystki abstrakcyjny kod przyjmuje formę trójwymiarowego, materialnego obiektu. Praca SKU to szereg zawieszonych na metalowym pręcie transparentnych wstęg z silikonu, w który wtopione zostały włókna roślinne. Forma – choć abstrakcyjna – może przywodzić na myśl przeskalowany kod kreskowy, ale również zasłony z kolorowych pasków wieszane w drzwiach domów. Przywołana w tytule tematyka produkcji i dystrybucji dóbr jest silnie obecna w praktyce artystycznej Izy Tarasewicz oraz w jej podejściu do samej twórczości. Artystka stosuje rodzaj „artystycznego recyklingu” – aby zminimalizować zużycie materiałów, w nowych pracach ponownie wykorzystuje elementy wcześniejszych realizacji. Swoją praktyką stawia pytania o odpowiedzialność artysty wobec odbiorcy i środowiska, a także komentuje zjawisko nadprodukcji – nie tylko towarów konsumpcyjnych, ale także dzieł sztuki.

Wystawa stanowiła fuzję myślenia o tym, w jaki sposób w technologii i logistyce używa się kodów kreskowych z myśleniem o tym, że kodem kreskowym jest również to, co daje nam natura, czyli DNA. Ta forma związana jest z refleksją nad wprowadzeniem kontroli czy informacji w naturę. „SKU” to dosyć prostolinijna praca. Użyte włókna, które nigdy nie będą idealnie pionowe, zawsze falują, połączone są z silikonem, czyli materiałem wygenerowanym przez technologię. Był to pierwszy etap tworzenia prac płaskich, ale jednocześnie reagujących w elastyczny sposób na przestrzeń.

Rozmowa z Izą Tarasewicz w ramach projektu Rewersy. Spotkania przy pracy. 

Rzeźbiarka, rysowniczka, performerka i autorka instalacji przestrzennych. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Współtworzyła grupę Penerstwo. Proces twórczy traktuje jako narzędzie zdobywania wiedzy, jej transformowania i ponownego włączania w obieg. Inspiracje czerpie z filozofii atomizmu, fizyki kwantowej i teorii chaosu. Od początku eksperymentowała z materią, w swoich pierwszych realizacjach wykorzystywała materiały takie jak skóra, kości, tłuszcz zwierzęcy, wosk, masa solna i plastelina. Z czasem dołączyła do nich również tworzywa sztuczne (silikon) oraz surowce naturalne charakterystyczne dla architektury wiejskiej krajów globalnego Południa – kamień, glinę, popiół, kauczuk czy włókno roślinne. Jest laureatką „Spojrzeń 2015 – Nagrody Fundacji Deutsche Bank”. Uczestniczyła m.in. w 32. Międzynarodowym Biennale Sztuki Współczesnej w São Paulo (2016) i 16. Międzynarodowej Wystawie Architektury – La Biennale di Venezia (2018). Mieszka i pracuje w Kolonii Koplany.