Edward Dwurnik
Plac Trzech Krzyży
FSP ING 0037
Jeden z obrazów Edwarda Dwurnika z najbardziej znanej serii pejzaży miejskich widzianych z lotu ptaka, malowanych przy użyciu głównie dwóch kolorów: zieleni i czerwieni. Obrazy wypełniają budynki, pomniki znanych postaci oraz symbole narodowe i religijne zestawione z banalnymi, codziennymi sytuacjami. Plac Trzech Krzyży przedstawia okolice kościoła św. Aleksandra i budynku Holland Park, w którym znajdowała się pierwsza siedziba ING Banku Śląskiego i gdzie eksponowano część kolekcji Fundacji. Na ulicach nie ma przechodniów, można za to spotkać spacerujące lwy.
Edward Dwurnik
ur. 1943, Radzymin – zm. 2018, Warszawa
Malarz. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jedna z najbarwniejszych postaci polskiej sztuki, twórca funkcjonujący zarówno w świecie popkultury, jak i w artystycznym mainstreamie. Najważniejszym artystą, inspiracją do wyboru tematów, sposobu pracy i stylu był dla niego Nikifor Krynicki. Pełna ironii i groteski twórczość Dwurnika to przede wszystkim rozbudowane cykle obrazów malowane jak u Nikifora cienkim pędzelkiem, z powracającymi motywami społecznymi, politycznymi i obyczajowymi, tworzone w wielu egzemplarzach, często równolegle. Najbardziej znaną serią są pejzaże miejskie widziane z lotu ptaka, tworzone przez kilka dekad od połowy lat 60. Na początku lat dwutysięcznych namalował swój pierwszy cykl obrazów abstrakcyjnych, które nazywał „pollockami”. Brał udział w 7. documenta w Kassel w 1982 roku. Otrzymał liczne wyróżnienia, m.in. Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (1981) i Coutts Contemporary Art Foundation (1992). Mieszkał i pracował w Warszawie.
ur. 1943, Radzymin – zm. 2018, Warszawa
Malarz. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jedna z najbarwniejszych postaci polskiej sztuki, twórca funkcjonujący zarówno w świecie popkultury, jak i w artystycznym mainstreamie. Najważniejszym artystą, inspiracją do wyboru tematów, sposobu pracy i stylu był dla niego Nikifor Krynicki. Pełna ironii i groteski twórczość Dwurnika to przede wszystkim rozbudowane cykle obrazów malowane jak u Nikifora cienkim pędzelkiem, z powracającymi motywami społecznymi, politycznymi i obyczajowymi, tworzone w wielu egzemplarzach, często równolegle. Najbardziej znaną serią są pejzaże miejskie widziane z lotu ptaka, tworzone przez kilka dekad od połowy lat 60. Na początku lat dwutysięcznych namalował swój pierwszy cykl obrazów abstrakcyjnych, które nazywał „pollockami”. Brał udział w 7. documenta w Kassel w 1982 roku. Otrzymał liczne wyróżnienia, m.in. Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (1981) i Coutts Contemporary Art Foundation (1992). Mieszkał i pracował w Warszawie.