Edward Dwurnik
Czerwone tulipany
FSP ING 0025
Edward Dwurnik był jednym z najbardziej pracowitych polskich malarzy, jego dorobek to ponad 8000 obrazów i jeszcze więcej rysunków. Czasami malował dla rozrywki – w ten sposób powstał cykl płócien z tulipanami. Widzimy zmultiplikowane kwiaty w różnych formatach i wariantach kolorystycznych: żółte, pomarańczowe, czerwone i różowe. Jak opowiadał artysta, niektóre z nich w trakcie malowania zamieniły się w intymne części kobiecego ciała. Dwurnik miał dystans do podejmowanych przez siebie tematów – nie zawsze chodzi tu o mówienie o poważnych sprawach.
Edward Dwurnik
ur. 1943, Radzymin – zm. 2018, Warszawa
Malarz. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jedna z najbarwniejszych postaci polskiej sztuki, twórca funkcjonujący zarówno w świecie popkultury, jak i w artystycznym mainstreamie. Najważniejszym artystą, inspiracją do wyboru tematów, sposobu pracy i stylu był dla niego Nikifor Krynicki. Pełna ironii i groteski twórczość Dwurnika to przede wszystkim rozbudowane cykle obrazów malowane jak u Nikifora cienkim pędzelkiem, z powracającymi motywami społecznymi, politycznymi i obyczajowymi, tworzone w wielu egzemplarzach, często równolegle. Najbardziej znaną serią są pejzaże miejskie widziane z lotu ptaka, tworzone przez kilka dekad od połowy lat 60. Na początku lat dwutysięcznych namalował swój pierwszy cykl obrazów abstrakcyjnych, które nazywał „pollockami”. Brał udział w 7. documenta w Kassel w 1982 roku. Otrzymał liczne wyróżnienia, m.in. Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (1981) i Coutts Contemporary Art Foundation (1992). Mieszkał i pracował w Warszawie.
ur. 1943, Radzymin – zm. 2018, Warszawa
Malarz. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jedna z najbarwniejszych postaci polskiej sztuki, twórca funkcjonujący zarówno w świecie popkultury, jak i w artystycznym mainstreamie. Najważniejszym artystą, inspiracją do wyboru tematów, sposobu pracy i stylu był dla niego Nikifor Krynicki. Pełna ironii i groteski twórczość Dwurnika to przede wszystkim rozbudowane cykle obrazów malowane jak u Nikifora cienkim pędzelkiem, z powracającymi motywami społecznymi, politycznymi i obyczajowymi, tworzone w wielu egzemplarzach, często równolegle. Najbardziej znaną serią są pejzaże miejskie widziane z lotu ptaka, tworzone przez kilka dekad od połowy lat 60. Na początku lat dwutysięcznych namalował swój pierwszy cykl obrazów abstrakcyjnych, które nazywał „pollockami”. Brał udział w 7. documenta w Kassel w 1982 roku. Otrzymał liczne wyróżnienia, m.in. Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (1981) i Coutts Contemporary Art Foundation (1992). Mieszkał i pracował w Warszawie.