Kolekcja

Tęsknota za nieistniejącym już światem i wielokulturową przeszłością kraju, w tym za tradycją żydowską, na obrazie Galicja połączone zostały z narzuconą sobie formą pracy domowej, którą artysta odrabia w pracowni: „Namaluj stu muzyków grających na kontrabasie…”. Dwurnik nie rezygnuje z charakterystycznych elementów absurdu czy dosadnego realizmu. Stawia również pytania o rolę malarstwa oraz obowiązki twórcy wobec świata i historii. Postacie kontrabasistów – pojedynczych lub zmultiplikowanych – pojawiły się także w innych wersjach tego obrazu.

Malarz. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jedna z najbarwniejszych postaci polskiej sztuki, twórca funkcjonujący zarówno w świecie popkultury, jak i w artystycznym mainstreamie. Najważniejszym artystą, inspiracją do wyboru tematów, sposobu pracy i stylu był dla niego Nikifor Krynicki. Pełna ironii i groteski twórczość Dwurnika to przede wszystkim rozbudowane cykle obrazów malowane jak u Nikifora cienkim pędzelkiem, z powracającymi motywami społecznymi, politycznymi i obyczajowymi, tworzone w wielu egzemplarzach, często równolegle. Najbardziej znaną serią są pejzaże miejskie widziane z lotu ptaka, tworzone przez kilka dekad od połowy lat 60. Na początku lat dwutysięcznych namalował swój pierwszy cykl obrazów abstrakcyjnych, które nazywał „pollockami”. Brał udział w 7. documenta w Kassel w 1982 roku. Otrzymał liczne wyróżnienia, m.in. Nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida (1981) i Coutts Contemporary Art Foundation (1992). Mieszkał i pracował w Warszawie.