Kolekcja

W Postprodukcji artysta bierze się za obróbkę węgla – ale nie za pomocą kilofa, tylko cyfrowych narzędzi do retuszu. Stemple i korektory z programów graficznych zwykle służą do wygładzania, odchudzania i rozjaśniania, tak żeby nie zostawić śladów. Artyści tworzący w nurcie postfotografii przejęli je do celów artystycznych, uwidaczniając ich inwazyjną ingerencję w obraz. Witek Orski łączy tę strategię z techniką druku lentikularnego, tworzącego złudzenie animowanego ruchu, żeby uchwycić moment rozpadu obrazu. Nie ma gotowego obrazu – tylko ciągła, zapętlona postprodukcja.

Witek Orski często traktuje pojęcia z dziedziny kultury wizualnej jako metafory służące do opowiadania o innych zjawiskach. Węgiel, symbol epoki przemysłowej, służy mu za punkt wyjścia do refleksji na temat współczesnych modeli ekonomicznych. Czy zjawisko zapętlonej reprodukcji i postprodukcji obrazów można porównać do mechanizmów działania gospodarki postindustrialnej? Medium fotografii służy Orskiemu do zadawania pytań, bez formułowania definitywnych odpowiedzi.

Artysta wizualny, teoretyk fotografii. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Tworzy zdjęcia, instalacje fotograficzne i prace wideo. Swoją praktykę określa mianem fotografii postkonceptualnej. Bada relacje między obrazami, interesują go społeczne funkcje fotografii i jej status w polu sztuki. Istotnym narzędziem jest dla Orskiego również samo medium wystawy – cykle prac aranżuje w rodzaj wizualnych esejów, w których odbiór każdego obiektu jest starannie zaprojektowany. W latach 2010-2012 był zaangażowany w działalność galerii Czułość. Jest doktorantem na wydziale Intermediów Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu i wykładowcą na Akademii Sztuki w Szczecinie. Mieszka i pracuje w Warszawie.