Kolekcja

Pająk-olbrzym czy mikroskopijny człowieczek? Dziwaczna, księżycowo-teatralna sceneria igra z poczuciem skali. Atmosferę niesamowitości wzmaga stylizacja utrzymanego w monochromatycznych barwach gwaszu na starą rycinę. Pająk to jeden z ulubionych motywów Aleksandry Waliszewskiej. Czasem przyjmuje postać mitycznej Arachne, uwodzicielskiej kobiety-pająka; innym razem włochatego potwora-giganta rodem z horroru. To drapieżnik, który poluje na kochanków albo łapie w sieć bezbronne dziewczynki. Tym razem pająk czai się za plecami grającego na pianinie chłopca, gotowy do ataku. A może jest inaczej – to pianista wywabił pająka z gniazda hipnotyzującą melodią i podporządkował swojej woli? U Waliszewskiej strach przeplata się z fascynacją, a przemoc z przyjemnością. Podział na ofiarę i oprawcę zawsze poddany jest w wątpliwość.

Malarka. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wcześnie porzuciła wielkoformatowe malarstwo olejne na rzecz kameralnych prac na papierze, głównie w technice gwaszu. Jej prace zaludniają postaci fantastyczne i ludzko-zwierzęce hybrydy: diabły, nimfetki i okrutne kotki, które palą fajki. Kierują nimi popędy i afekty: strach, pożądanie, agresja. Artystka splata motywy i symbole z różnych okresów historii sztuki, ludowych baśni i popkultury. Chętniej niż w galeriach sztuki pokazuje swoje prace w internecie i książkowych albumach, użycza też prac na okładki książek i płyt innych artystów, np. Nicka Cave'a. Imaginarium Waliszewskiej zainspirowało m.in. reżyserki Athinę Rachel Tsangari (The Capsule, 2012) i Agnieszkę Smoczyńską (Córki Dancingu, 2015), czy pisarza Szczepana Twardocha (opowiadanie Piwnica, 2016). Mieszka i pracuje w Warszawie.