Kolekcja

Artystkę fascynuje futurystyczna, rozciągnięta perspektywa korytarza pociągu Pendolino. Poszczególne elementy wyposażenia pociągu, takie jak profile foteli bądź zamocowane na nich rączki, przypominają jej kształty i motywy secesyjne. Zrytmizowane geometryczne kształty i bladozielona poświata mogą przywodzić też na myśl lata 20. XX wieku – estetykę art déco czy scenografię filmów z nurtu ekspresjonizmu niemieckiego, które (jak „Metropolis” Fritza Langa) prezentowały często przyszłość jako industrialną dystopię. Szczególna zdolność do wychyleń ujętego w perspektywie tunelowej pociągu zaznaczona jest poprzez ukośną sylwetkę kobiecej postaci – autoportretu artystki. W obrazach Bartoszek często pojawiają się wnętrza i przedmioty jak najbardziej współczesne, ale poddane retrofuturystycznej stylizacji lub przefiltrowane przez estetykę historycznych stylów malarskich. Szczególnie bliski jest jej nurt ekspresjonizmu oraz jego przywołania w sztuce drugiej połowy XX wieku.

Artystka wizualna, poetka. Jej praktyka obejmuje malarstwo olejne, rysunek, poezję, performance. Artystka nawiązuje do tradycji egzystencjalizmu, a równocześnie porusza problemy bardzo współczesne: kreowanie i upublicznianie własnego wizerunku czy stosunek do nowinek technicznych. Jeśli używa humoru, to w formie prowokacyjnego dekadentyzmu. Bartoszek opublikowała dwa tomy poetyckie – „Niebieski dwór” (Disastra Publishing, 2016), i „Klucz wisi na słońcu” (WBPiCAK, 2021). Na Zuzannie Bartoszek wzorowana jest główna bohaterka filmu Łukasza Rondudy „Serce miłości” (2017). Mieszka i pracuje w Warszawie