Kolekcja

Przestrzeń z obrazów Zbigniewa Makowskiego nazywana bywa geometrią romantyczną. Wypełniają ją bryły, zapisy matematyczne oraz greckie i łacińskie inskrypcje. Artysta chętnie odwołuje się do historii sztuki jako muzeum ludzkiej wyobraźni, a w rysach sportretowanych przez niego kobiet można odnaleźć podobieństwo do postaci z płócien wielkich nowożytnych mistrzów. Te malarskie przekształcenia oraz tajemnicza symbolika tworzą łamigłówkę, w której można dopatrzeć się inspiracji surrealizmem. Przy całej niejasności przedstawienia Makowski pozostaje wierny tradycyjnym technikom malarskim.

Malarz, twórca rysunków i własnoręcznie wykonywanych książek. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Tworzywem malarskim były dla niego znak, słowo, litera, liczba i trudne do odcyfrowania symbole, chętnie sięgał po technikę kolażu, nawiązując do dorobku surrealistów. Jego fascynacja tym nurtem rozpoczęła się w 1962 roku w Paryżu, gdzie poznał André Bretona. Interesowały go również kultura Dalekiego Wschodu, tradycja kabalistyczna i matematyka. Jego prace to malarskie traktaty, pełne cytatów z innych dzieł i odniesień do różnych kultur. W 1992 roku został laureatem Nagrody im. Jana Cybisa. Mieszkał i pracował w Warszawie.