Irena Kalicka
bez tytułu, z serii Smoka pokonać trudno, ale starać się trzeba (Nowe Ateny)
FSP ING 0199
Ruiny Zamku Stary Książ w Wałbrzychu, które sfotografowała Kalicka, w XVIII wieku zostały przebudowane na ruiny romantyczne. Była to popularna w epoce romantyzmu praktyka budowania stylizowanych sztucznych ruin, między którymi można było przechadzać się z ukochaną w świetle księżyca. Dla artystki to zjawisko ma wymiar metaforycznego budowania fundamentów na zgliszczach i stanowi symboliczne powiązanie z Nowymi Atenami (1745) księdza Benedykta Chmielowskiego, które jest punktem wyjścia dla jej cyklu fotograficznego o tym samym tytule. W książce Chmielowskiego kłamstwo przykrywa kłamstwo, i nie da się definitywnie oddzielić prawdy od fikcji. Współcześnie sztuczne ruiny Zamku Stary Książ, poddane niszczącemu wpływowi czasu, na nowo obróciły się w ruiny „prawdziwe”. Kalicka również manipuluje prawdą, poddając fotografię ingerencji cyfrowej: sztuczny blask i romantyczna poświata zostały nałożone na zdjęcie w programie graficznym.
Irena Kalicka
ur. 1986, Kraków
Fotografka, autorka filmów i kolaży. Ukończyła wydział fotografii PWSFTViT w Łodzi. Kalicka często fotografuje improwizowane sytuacje lub inscenizowane, niemal teatralne działania. Tworzy fotograficzne tableaux vivants – ożywione przedstawienia kanonicznych motywów z historii sztuki – w których pozuje sama artystka razem z przyjaciółmi. W swoich pracach nawiązuje również do tekstów literackich i antropologicznych, pojawiają się w nich liczne symbole, autocytaty, i odniesienia mitologiczne, religijne czy popkulturowe. Chętnie miesza porządki i rejestry, nie stroniąc od kiczu czy estetyki zamierzonego błędu. Stylizowana forma służy jej do poruszania współczesnych tematów, związanych z tożsamością i jej stereotypowym postrzeganiem. Mieszka i pracuje w Krakowie.
ur. 1986, Kraków
Fotografka, autorka filmów i kolaży. Ukończyła wydział fotografii PWSFTViT w Łodzi. Kalicka często fotografuje improwizowane sytuacje lub inscenizowane, niemal teatralne działania. Tworzy fotograficzne tableaux vivants – ożywione przedstawienia kanonicznych motywów z historii sztuki – w których pozuje sama artystka razem z przyjaciółmi. W swoich pracach nawiązuje również do tekstów literackich i antropologicznych, pojawiają się w nich liczne symbole, autocytaty, i odniesienia mitologiczne, religijne czy popkulturowe. Chętnie miesza porządki i rejestry, nie stroniąc od kiczu czy estetyki zamierzonego błędu. Stylizowana forma służy jej do poruszania współczesnych tematów, związanych z tożsamością i jej stereotypowym postrzeganiem. Mieszka i pracuje w Krakowie.