Kolekcja

Jak większość obrazów Czech, Pragnienie róży powstało za jednym posiedzeniem. Malowanie to dla niej praktyka przepracowywania trudnych osobistych doświadczeń, sposób na emocjonalne oczyszczenie. Tytułowa róża ­– znak romantycznej miłości – to typowy dla artystki symboliczny autoportret. Liczne dłonie rozchylają się jak płatki kwiatu, palce i kości to liście i kolce. Wyciągnięta w powitalnym geście dłoń może być sygnałem otwarcia na drugiego człowieka, rozpoczęcia nowej znajomości. Jednak na obrazie Czech ta dłoń usycha. Więdnące kwiaty to z kolei klasyczny motyw vanitas w historycznym malarstwie. Mroczna, trupia kolorystyka Pragnienia róży przywodzi na myśl wypełnione gnijącą materią organiczną XVII-wieczne martwe natury, które miały przypominać o tym, że radość jest chwilowa, a życie ulotne.

Mroczna strona romantycznej miłości to ­– pozostając przy roślinnej metaforyce – usychanie z tęsknoty, natrętne jak muchy myśli, i oplatające umysł wspomnienia. Pragnienie róży opowiada o bezradności wobec skrajnych emocji, rozpiętych między miłością a nienawiścią. Otwierając się na uczucie narażamy się na zranienie – nie ma róży bez kolców.

Malarka. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach w pracowni prof. Andrzeja Tobisa. W swoim ekspresyjnym malarstwie porusza tematy toksycznych relacji między ludźmi oraz naznaczonego przemocą stosunku ludzi do zwierząt, sięgając często do osobistych doświadczeń. Przedstawia je w dosadny, a często brutalny wręcz sposób – zarówno w warstwie formalnej jak i treściowej. Siłą napędową jej twórczości są skrajne emocje – miłość, nienawiść, tęsknota, żal, cierpienie. Zwyciężczyni 42. Biennale Malarstwa Bielska Jesień w 2015. Mieszka i pracuje w Katowicach.