Kolekcja

Malarka, autorka obiektów, instalacji i fotografii. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie studiowała w pracowni prof. Jerzego Nowosielskiego. Zaczynała od ekspresyjnych płócien, by od lat 90. konsekwentnie łączyć tekst z obrazem, cytując słowa zaczerpnięte z telewizji, prasy i internetu. Pozbawione pierwotnego kontekstu hasła trafnie komentują społeczne nastroje. Jej prace, jak Wygraliśmy, Płakali czy Posłuszna, funkcjonują w formie płócien, billboardów, tapet, plakatów i okładek książek. Sawicka stworzyła również serie przedstawiające ubrania, kwiaty i kosmetyki opatrzone fikcyjnymi hasłami reklamowymi. Przy projektach fotograficznych i graficznych często współpracuje z Markiem Horwatem. Jest laureatką Nagrody im. Jana Cybisa (2013) i Nagrody im. Katarzyny Kobro (2016). Mieszka i pracuje w Przemyślu.

Fotografie Jadwigi Sawickiej są ilustracją zmagań ze znaczeniem, formą i pięknem w sztuce. Zwyczajne plastikowe butelki artystka wypełniła kolorowymi płynami i podpisała odręcznym pismem. Zamiast etykietki z nazwą napoju na butelkach widnieją słowa takie jak „wiara”, „nadzieja” czy „dobro”. Artystkę dręczy mnogość i niepewność wyborów: nie można skupić się na jednej rzeczy, gdy za rogiem wciąż czai się coś nowego. Druga część serii to fotografie kompozycji z główek goździków. Kwiaty jako symbol naturalnego piękna i plastikowe butelki – sfotografowane na tle sztucznego futra albo barwnej dermy – stają się kwintesencją tandety produkowanej przez kulturę masową.

Fotografie Jadwigi Sawickiej są ilustracją zmagań ze znaczeniem, formą i pięknem w sztuce. Zwyczajne plastikowe butelki artystka wypełniła kolorowymi płynami i podpisała odręcznym pismem. Zamiast etykietki z nazwą napoju na butelkach widnieją słowa takie jak „wiara”, „nadzieja” czy „dobro”. Artystkę dręczy mnogość i niepewność wyborów: nie można skupić się na jednej rzeczy, gdy za rogiem wciąż czai się coś nowego. Druga część serii to fotografie kompozycji z główek goździków. Kwiaty jako symbol naturalnego piękna i plastikowe butelki – sfotografowane na tle sztucznego futra albo barwnej dermy – stają się kwintesencją tandety produkowanej przez kulturę masową.

Fotografie Jadwigi Sawickiej są ilustracją zmagań ze znaczeniem, formą i pięknem w sztuce. Zwyczajne plastikowe butelki artystka wypełniła kolorowymi płynami i podpisała odręcznym pismem. Zamiast etykietki z nazwą napoju na butelkach widnieją słowa takie jak „wiara”, „nadzieja” czy „dobro”. Artystkę dręczy mnogość i niepewność wyborów: nie można skupić się na jednej rzeczy, gdy za rogiem wciąż czai się coś nowego. Druga część serii to fotografie kompozycji z główek goździków. Kwiaty jako symbol naturalnego piękna i plastikowe butelki – sfotografowane na tle sztucznego futra albo barwnej dermy – stają się kwintesencją tandety produkowanej przez kulturę masową.

Fotografie Jadwigi Sawickiej są ilustracją zmagań ze znaczeniem, formą i pięknem w sztuce. Zwyczajne plastikowe butelki artystka wypełniła kolorowymi płynami i podpisała odręcznym pismem. Zamiast etykietki z nazwą napoju na butelkach widnieją słowa takie jak „wiara”, „nadzieja” czy „dobro”. Artystkę dręczy mnogość i niepewność wyborów: nie można skupić się na jednej rzeczy, gdy za rogiem wciąż czai się coś nowego. Druga część serii to fotografie kompozycji z główek goździków. Kwiaty jako symbol naturalnego piękna i plastikowe butelki – sfotografowane na tle sztucznego futra albo barwnej dermy – stają się kwintesencją tandety produkowanej przez kulturę masową.

Fotografie Jadwigi Sawickiej są ilustracją zmagań ze znaczeniem, formą i pięknem w sztuce. Zwyczajne plastikowe butelki artystka wypełniła kolorowymi płynami i podpisała odręcznym pismem. Zamiast etykietki z nazwą napoju na butelkach widnieją słowa takie jak „wiara”, „nadzieja” czy „dobro”. Artystkę dręczy mnogość i niepewność wyborów: nie można skupić się na jednej rzeczy, gdy za rogiem wciąż czai się coś nowego. Druga część serii to fotografie kompozycji z główek goździków. Kwiaty jako symbol naturalnego piękna i plastikowe butelki – sfotografowane na tle sztucznego futra albo barwnej dermy – stają się kwintesencją tandety produkowanej przez kulturę masową.

Fotografie Jadwigi Sawickiej są ilustracją zmagań ze znaczeniem, formą i pięknem w sztuce. Zwyczajne plastikowe butelki artystka wypełniła kolorowymi płynami i podpisała odręcznym pismem. Zamiast etykietki z nazwą napoju na butelkach widnieją słowa takie jak „wiara”, „nadzieja” czy „dobro”. Artystkę dręczy mnogość i niepewność wyborów: nie można skupić się na jednej rzeczy, gdy za rogiem wciąż czai się coś nowego. Druga część serii to fotografie kompozycji z główek goździków. Kwiaty jako symbol naturalnego piękna i plastikowe butelki – sfotografowane na tle sztucznego futra albo barwnej dermy – stają się kwintesencją tandety produkowanej przez kulturę masową.

Fotografie Jadwigi Sawickiej są ilustracją zmagań ze znaczeniem, formą i pięknem w sztuce. Zwyczajne plastikowe butelki artystka wypełniła kolorowymi płynami i podpisała odręcznym pismem. Zamiast etykietki z nazwą napoju na butelkach widnieją słowa takie jak „wiara”, „nadzieja” czy „dobro”. Artystkę dręczy mnogość i niepewność wyborów: nie można skupić się na jednej rzeczy, gdy za rogiem wciąż czai się coś nowego. Druga część serii to fotografie kompozycji z główek goździków. Kwiaty jako symbol naturalnego piękna i plastikowe butelki – sfotografowane na tle sztucznego futra albo barwnej dermy – stają się kwintesencją tandety produkowanej przez kulturę masową.

Słowa na obrazie, jak w przypadku niemal wszystkich prac Jadwigi Sawickiej, przywołują skojarzenie z nagłówkiem z prasy kolorowej albo ze streszczeniem odcinka telenoweli. Charakterystyczne litery artystka nieco niestarannie umieściła na bladoróżowym tle, na którym widoczne są też ślady pędzla lub szpachli. Taki sposób prezentacji odziera przytaczane słowa z ich pierwotnego kontekstu – nie ma tu blichtru ani ludzi sukcesu, jest tylko zamalowane farbą płótno. Operowanie cytatami zaczerpniętymi ze środków masowego przekazu kontrastuje z kameralnością tradycyjnego malarstwa. Wyrazy niespodziewanie nabierają nowej siły, niosą emocje i otwierają się na indywidualną interpretację widza.

Dorobek Jadwigi Sawickiej to bogata kolekcja malarstwa pisanego. W obrazie Zero przyjemności artystka po raz kolejny prezentuje zasłyszane w mediach banalne wyrażenie w sposób, który zwielokrotnia jego sens. Jakie jest źródło i treść tej frazy? I co oznacza niepokojący tytuł? Próbą odpowiedzi może być fragment jednego z tekstów artystki: „Ograniczenie i zamknięcie. Bezpieczeństwo i kontrola. Dobrowolne wyrzeczenie się przywilejów w zamian za częściowy dostęp do pewnych praw. Mikroskopijne rany, pozorne dramaty i całe to przejmowanie się byle czym”.