Kolekcja

Rzeźbiarka, autorka instalacji i wideo. Ukończyła École des Beaux-Arts w Paryżu, studiowała również w Cooper Union School of Art w Nowym Jorku. Tworzy obiekty i instalacje, w których łączy ze sobą materiały przemysłowe (metale, silikony) z naturalnymi surowcami i produktami takimi jak drewno, cukier, muszle ostryg, wosk pszczeli czy zakonserwowane w soli motyle. Jej rozbudowane, wieloelementowe instalacje często wzbogacone są o elementy narracyjne w postaci dźwięku i wideo. Twórczość Agaty Ingarden można odczytywać jako komentarz na temat niejednoznacznych związków natury i technologii w dobie antropocenu – a może nawet jako wizję postapokaliptycznego świata bez ludzi. Artystka mieszka i pracuje w Paryżu.

Rzeźba jest rodzajem klepsydry, w której upływ czasu odmierza zwęglony cukier skapujący do naczynia zrobionego z muszli ostryg. Czas płynie tutaj nieregularnie – lepka karmelowa substancja zachowuje się różnie w zależności od oświetlenia, temperatury i wilgotności. Gdy rzeźba nie jest wystawiona na widok publiczny, proces zostaje zatrzymany. Całość podtrzymywana jest przez szkielet zespawany z rur kanalizacyjnych. Na poły organiczna, na poły industrialna konstrukcja ma w sobie coś owadziego, ale przywodzi na myśl również jakieś urządzenie czy element wyposażenia mieszkania. Praca po raz pierwszy pokazana została w 2018 roku na wystawie DOM (The House) w galerii Piktogram w Warszawie. Rzeźbom z wystawy towarzyszyły filmy – statyczne ujęcia obiektów w opuszczonej posiadłości nad brzegiem morza. W pracach Agaty Ingarden ślad człowieka i wynalazków cywilizacyjnych jest wyczuwalny, ale sami ludzie pozostają nieobecni. Widz staje się świadkiem, jak nieruchome wytwory technologii ożywają pod wpływem naturalnych procesów.