Kolekcja

Malarz, pedagog. Absolwent malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wieloletni profesor na warszawskiej uczelni. Zadebiutował w 1955 roku, pokazując swoje prace na legendarnej wystawie Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi w warszawskim Arsenale. Wkrótce związał się z warszawską galerią Krzywe Koło. Początkowo malował obrazy figuratywne, ale zafascynowany kubizmem szybko skupił się na abstrakcji. Jego malarstwo nosi cechy zarówno sztuki informel, jak i konstruktywizmu. Brał udział w 5. Międzynarodowym Biennale Sztuki Współczesnej w São Paulo. Mieszka i pracuje w Konstancinie-Jeziornie.

Stefan Gierowski poddaje swoje prace redukcji i porządkowaniu. Tworząc Obraz DCLXXIV, ograniczył się do przedstawienia światła i koloru wraz z jego konotacjami – żołto-pomarańczowa barwa kojarzy się z ciepłem, słońcem i odpoczynkiem, a z drugiej strony to kolor jadowity, symbolizujący gwałtowne życie wewnętrzne, amplitudę uczuć i emocji. Te treści nie są niczym zakłócone, nawet tytuł obrazu jest syntetyczny i podporządkowany malarskiej dyscyplinie. Gierowski używa rzymskiej numeracji do nazywania swoich abstrakcyjnych obrazów od 1957 roku.

Akwarelowe prace Stefana Gierowskiego są jak notatki z malarskich eksperymentów, powstałe jako wyraz jego fascynacji wschodnią kaligrafią. Malując obraz z kolekcji Fundacji, artysta prowadził pędzel tak, by dało się zaobserwować przebieg linii w obrębie smugi, grę świateł, sposób oddziaływania na siebie poszczególnych kolorów. Dzieło jest kompozycyjnym majstersztykiem – prosty zabieg podzielenia obrazu na dwie niegeometryczne strefy stwarza przestrzeń, w której malarz sprawdza możliwości abstrakcji.

Akwarelowe prace Stefana Gierowskiego są jak notatki z malarskich eksperymentów, powstałe jako wyraz jego fascynacji wschodnią kaligrafią. Malując obraz z kolekcji Fundacji, artysta prowadził pędzel tak, by dało się zaobserwować przebieg linii w obrębie smugi, grę świateł, sposób oddziaływania na siebie poszczególnych kolorów. Dzieło jest kompozycyjnym majstersztykiem – prosty zabieg podzielenia obrazu na dwie niegeometryczne strefy stwarza przestrzeń, w której malarz sprawdza możliwości abstrakcji.

Akwarelowe prace Stefana Gierowskiego są jak notatki z malarskich eksperymentów, powstałe jako wyraz jego fascynacji wschodnią kaligrafią. Malując obraz z kolekcji Fundacji, artysta prowadził pędzel tak, by dało się zaobserwować przebieg linii w obrębie smugi, grę świateł, sposób oddziaływania na siebie poszczególnych kolorów. Dzieło jest kompozycyjnym majstersztykiem – prosty zabieg podzielenia obrazu na dwie niegeometryczne strefy stwarza przestrzeń, w której malarz sprawdza możliwości abstrakcji.