Kolekcja

artystka wizualna, autorka filmów, fotografii, instalacji i działań społecznych. Absolwentka PWSFTviT w Łodzi, gdzie w 2016 roku otrzymała doktorat. Tworzy opowieści o sztuce, architekturze i przestrzeniach miejskich, które są obszarem jej antropologicznych i socjologicznych obserwacji. W swoich pracach opowiada historie. Od kilku lat praktykuje kolektywne pisanie fikcji, które uważa za swoją działalność polityczną wspierającą proces diagnozowania, wyrażania i omawiania problemów społecznych. Jej prace były wystawiane w takich instytucjach jak Muzeum Żydowskie w Nowym Jorku, Muzeum Sztuki Współczesnej MOCA Taipei, Tokyo Photographic Art Museum oraz na międzynarodowych wydarzeniach, takich jak Biennale Sztuki w Wenecji i Biennale w Singapurze. Jest laureatką wielu stypendiów i nagród m.in. nagrody Spojrzenia, nagrody festiwalu EMAF, Złotego Pazura na Festiwalu Filmowym w Gdyni i innych. Pracuje na Akademii Sztuki w Szczecinie. Od jesieni 2023 roku wspólnie z Weroniką Fibich prowadzi Lokatorne – miejsce działań antydyscyplinarnych. Mieszka i pracuje w Warszawie.

Głównego bohatera Skweru nie zobaczymy przez cały film. To pomnik, ukryty w gęstych krzakach pośrodku tytułowego skweru. Okoliczni mieszkańcy nie pamiętają, czy na skwerze faktycznie znajduje się pomnik, i co właściwie upamiętnia – do czasu, aż pewnego dnia z zarośli zaczyna wydobywać się cichy głos. Śpiew rzeźby, początkowo miły dla ucha, zaczyna budzić ich niepokój gdy słowa piosenki stają się wyraźne: „chciałabym zadać wam pytanie”. Gdy zaproszenie do rozmowy staje się zbyt natarczywe by dłużej je ignorować, niepokój zmienia się w zbiorową agresję. Mała społeczność nie chce konfrontować się ze swoją historią – pytanie, którego wszyscy się boją, nigdy nie będzie miało szansy paść. Breguła miesza konwencje i burzy narracyjne porządki; fabularne sceny z tajwańskiego Tainan przeplatają się z materiałem w konwencji dokumentu nakręconym na azjatyckim targowisku w Warszawie. W tych ujęciach pojawia się sama artystka – by zdać relację z własnej bezsilności w obliczu wyzwania, które sobie stawia. Skwer to uniwersalna przypowieść o mechanizmach zbiorowej (nie)pamięci. Każda wspólnota, bez względu na położenie geograficzne, musi wciąż na nowo mierzyć się z lękiem i odpowiedzialnością za własną przeszłość.