Kolekcja

Performer, rysownik, twórca filmów, wideo i instalacji. Absolwent Wydziału Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Współtwórca Supergrupy Azorro. Pomimo malarskiego wykształcenia znany jest przede wszystkim jako performer. Jego twórczość zanurzona jest w poetyce absurdu, groteski i ironii, ma silnie postkonceptualny charakter. Jej częstym motywem jest refleksja nad statusem artysty oraz rozważania nad przemijaniem. Dawicki podkreśla, że kluczową postacią dla jego tożsamości artystycznej jest Zbigniew Warpechowski – nestor sztuki performansu w Polsce. Jest bohaterem powieści W połowie puste (2011) autorstwa Łukasza Gorczycy i Łukasza Rondudy oraz filmu, w którym gra samego siebie – Performera (2015) w reżyserii Łukasza Rondudy i Macieja Sobieszczańskiego, a także patronem odsłoniętego w 2019 roku w Alejach Ujazdowskich 4 Warszawie Pomnika neurotyków. Kałuży Oskara autorstwa Rafała Bujnowskiego. W 2008 roku brał udział w Manifesta 7. Mieszka i pracuje w Warszawie.

Film rozpoczyna scena, w której artysta-performer włamuje się do rajskiego ogrodu, by powtórzyć występek biblijnych rodziców. Ten chuligański wybryk jest tu absurdalnie wyolbrzymiony – Oskar Dawicki nie popełnia grzechu pierworodnego i nie zjada zakazanego owocu, ale nadgryza wszystkie jabłka na drzewie, za każdym razem wypluwając ich kwaśny miąższ. Jedną z inspiracji dla pracy była myśl Emila Ciorana, który twierdził, że owoce z drzewa wiadomości dobrego i złego były niedojrzałe. Ta krótka filozoficzna rozprawka jest rodzajem apokryfu, w którym ludzka ciekawość i pokusa grzechu stają naprzeciw dogmatom wiary. „To jedna z ikon końca, wyczerpania, pustki, które w różnych konfiguracjach pojawiają się w tym, co robię” – tłumaczył artysta w jednym z wywiadów.

Film rozpoczyna scena, w której artysta-performer włamuje się do rajskiego ogrodu, by powtórzyć występek biblijnych rodziców. Ten chuligański wybryk jest tu absurdalnie wyolbrzymiony – Oskar Dawicki nie popełnia grzechu pierworodnego i nie zjada zakazanego owocu, ale nadgryza wszystkie jabłka na drzewie, za każdym razem wypluwając ich kwaśny miąższ. Jedną z inspiracji dla pracy była myśl Emila Ciorana, który twierdził, że owoce z drzewa wiadomości dobrego i złego były niedojrzałe. Ta krótka filozoficzna rozprawka jest rodzajem apokryfu, w którym ludzka ciekawość i pokusa grzechu stają naprzeciw dogmatom wiary. „To jedna z ikon końca, wyczerpania, pustki, które w różnych konfiguracjach pojawiają się w tym, co robię” – tłumaczył artysta w jednym z wywiadów.

Fundacja Sztuki Polskiej ING zaprosiła Oskara Dawickiego do współpracy przy książce Sztuka w naszym wieku. Publikacja ta miała zawierać odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące sztuki współczesnej. Artystę poproszono o napisanie tekstu – miał w przystępny sposób wytłumaczyć odbiorcom, czym jest inspiracja i dlaczego jest to rzecz tak istotna dla twórcy. Zapytany o natchnienie, Dawicki odpowiedział w sposób przewrotny, ale i zaskakująco szczery. W efekcie powstała praca, która sama w sobie stanowi potwierdzenie potrzeby natchnienia – pojęcia, które uważa się dziś za nieaktualne i które wydaje się nie przystawać do sztuki współczesnej. Praca ta – którą ostatecznie nie tylko wydano jako pełnoprawny rozdział w książce, ale i włączono do kolekcji Fundacji – zawiera elementy charakterystyczne dla twórczości Dawickiego: humor i ironiczny stosunek wobec odbiorcy, samego autora i postawionego przed nim zadania.