Kolekcja

Malarz, pedagog. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie dziś wykłada jako profesor. Wypracował rozpoznawalny język, malując geometryczne kompozycje, często przypominające pejzaże. W swoich pracach bezwzględnie odrzucił figuratywność, nie nadaje też płótnom tytułów. W ostatnich latach tworzy obrazy totalne, które opanowują całą przestrzeń galerii. Powracającym motywem w jego twórczości są rytmiczne wąskie paski, czarno-białe lub barwne. Reprezentował Polskę na 49. Międzynarodowej Wystawie Sztuki – La Biennale di Venezia (2001) oraz na 19. Międzynarodowym Biennale Sztuki w São Paulo (1987). Otrzymał Paszport „Polityki” (2000), Nagrodę im. Jana Cybisa (2000) oraz Nagrodę Fundacji Zofii i Jerzego Nowosielskich (1999). Mieszka i pracuje we wsi Waliły na Białostocczyźnie.

„Moim marzeniem jest, by obrazy przejęły kontrolę nad odbiorcą w taki sposób, by jego otoczenie przestawało istnieć. Wtedy nieograniczony żadnymi ramami obraz mógłby bez przeszkód się rozrastać, wciągając odbiorcę” – pisał artysta w jednym z komentarzy do swoich prac. Obrazy Leona Tarasewicza często nie mają ram i choć ten znajdujący się w zbiorach Fundacji ma określone wymiary, to jest równie totalny jak monumentalne przestrzenne realizacje artysty. Obraz zmienia kolor z niebieskiego na pomarańczowy w zależności od tego, z której strony jest oglądany. Sensualne odczucie wzmacnia faktura płótna. To właśnie regularne głębokie bruzdy, oprócz koloru, są narzędziem do budowania iluzjonistycznego, ale i zmysłowego malarstwa Tarasewicza.