Kolekcja

Slavs and Tatars to międzynarodowy kolektyw artystyczny założony przez Kasię Korczak i Payama Sharifiego. W centrum ich zainteresowań znajduje się obszar geograficzny „na wschód od byłego Muru Berlińskiego i na zachód od Wielkiego Muru Chińskiego” z jego mieszanką kultur, języków i religii. Interdyscyplinarna praktyka Slavs and Tatars bazuje na pogłębionym researchu – ideologii, systemów filozoficznych czy językowych. Pracują w cyklach tematycznych, które prezentują w formie wystaw, książek i wykładów performatywnych. Powagę poruszanych tematów przełamują poczuciem humoru, którego nośnikiem jest język (a właściwie splątanie języków) i specyficzne zderzenie ważkich treści z lekką formą. Tworzone przez Slavs and Tatars obiekty i instalacje są wykonywane zarówno w tradycyjnych technikach rzemieślniczych ze szlachetnych materiałów, jak i maszynowo przy użyciu środków masowej produkcji. Ta dbałość o formę jest wyrazem krytycznego namysłu nad kwestiami globalizacji i homogenizacji kultury. Slavs and Tatars swoją działalność określają mianem „archeologii codzienności”.

Prażone ziarna zawinięte w papierową tutkę to popularna przekąska na Bliskim Wschodzie oraz w pewnych częściach Europy Wschodniej i Centralnej Azji. W zależności od regionu podjada się pestki dyni, ziarna słonecznika czy orzeszki pistacji – uprawiane na miejscu, tanie i łatwo dostępne. Sprzedawane są na ulicy w „recyklingowym” opakowaniu ze zwiniętej gazety. Artyści powiększają niepozorną tutkę do wymiarów ponad dwumetrowego wełnianego dywanu. W ujęciu Slavs and Tatars uliczna przekąska staje się międzynarodowym symbolem klasy pracującej – prekariatu, który zastąpił XX-wieczny proletariat. Na gazecie wydrukowane są napisy w alfabecie łacińskim i cyrylicy. Nagłówek głosi po francusku: „Noblesse oblige, précariat exige” – szlachectwo zobowiązuje, prekariat wymaga.