Kolekcja

Artysta wizualny, fotograf architektury. Dorastał we Francji, w 1999 roku na stałe przeprowadził się do Polski. Studiował nauki polityczne i socjologię w L'Institut d'études politiques de Paris oraz London School of Economics. Fotografuje głównie architekturę modernistyczną – budynki, wnętrza i infrastrukturę (np. przystanki autobusowe). Jego cykle fotograficzne mają charakter topologii, ale też krytyki modernistycznego dziedzictwa. Tworzy również prace abstrakcyjne (np. cykl Heliografie), w których eksperymentuje z różnymi materiałami oraz właściwościami światła. Jest autorem zdjęć do projektu „Hotel Polonia. Budynków życie po życiu” w Pawilonie Polskim w Wenecji, nagrodzonej Złotym Lwem 11 Biennale Architektury w Wenecji w 2008 roku. Mieszka i pracuje w Warszawie.

Heliografia, wynaleziona w latach 20. XIX wieku, była jedną z pierwszych technik fotograficznych. Jej nazwa nawiązuje do greckiego słowa helios (słońce). Nicolas Grospierre wykorzystuje podobny mechanizm do tworzenia abstrakcyjnych obrazów na aksamicie, który traktuje jak materiał światłoczuły. Barwna tkanina blaknie pod wpływem kilkumiesięcznej ekspozycji na słońce, zachowując oryginalny kolor tylko w miejscach przesłoniętych przez artystę geometrycznymi koleiwykrojami. 

Co łączy Heliografie z charakterystyczną dla Grospierra fotografią modernistycznej architektury? Zarówno w pracy z aparatem fotograficznym jak i w technice bezkamerowej, kluczowym narzędziem artysty jest światło. Z  pod względem formalnym kompozycje Heliografii czerpią z tradycji abstrakcji geometrycznej, najbardziej charakterystycznego nurtu w malarstwie doby modernizmu.

Dla artysty dokumentującego przestrzenie silnie zurbanizowane, Heliografie to też forma powrotu do natury. Prace z cyklu zostały po raz pierwszy zaprezentowane na wystawie Longue durée w galerii Pola Magnetyczne. Tytuł wystawy (długie trwanie) problematyzuje praktykę długotrwałej, uważnej obserwacji, która umożliwia rejestrację powolnych zmian. Takie procesy, choć prawie niezauważalne, wpływają na kształt rzeczywistości.

Heliografia, wynaleziona w latach 20. XIX wieku, była jedną z pierwszych technik fotograficznych. Jej nazwa nawiązuje do greckiego słowa helios (słońce). Nicolas Grospierre wykorzystuje podobny mechanizm do tworzenia abstrakcyjnych obrazów na aksamicie, który traktuje jak materiał światłoczuły. Barwna tkanina blaknie pod wpływem kilkumiesięcznej ekspozycji na słońce, zachowując oryginalny kolor tylko w miejscach przesłoniętych przez artystę geometrycznymi koleiwykrojami. 

Co łączy Heliografie z charakterystyczną dla Grospierra fotografią modernistycznej architektury? Zarówno w pracy z aparatem fotograficznym jak i w technice bezkamerowej, kluczowym narzędziem artysty jest światło. Z  pod względem formalnym kompozycje Heliografii czerpią z tradycji abstrakcji geometrycznej, najbardziej charakterystycznego nurtu w malarstwie doby modernizmu.

Dla artysty dokumentującego przestrzenie silnie zurbanizowane, Heliografie to też forma powrotu do natury. Prace z cyklu zostały po raz pierwszy zaprezentowane na wystawie Longue durée w galerii Pola Magnetyczne. Tytuł wystawy (długie trwanie) problematyzuje praktykę długotrwałej, uważnej obserwacji, która umożliwia rejestrację powolnych zmian. Takie procesy, choć prawie niezauważalne, wpływają na kształt rzeczywistości.