Kolekcja

Malarz, twórca obiektów, performer, pedagog. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Współzałożyciel Gruppy – słynnego kolektywu artystycznego z lat 80. Stworzył wtedy cykl obrazów dyplomowych, które w geście solidarności z autorami zamalowywanych politycznych napisów na miejskich murach także planował zamalować – w obecności komisji. Prace z tej serii pokryte są maskującą warstwą farby, która przesłania właściwą kompozycję. Od tamtej pory w twórczości artysty obecne są wątki polityczne i społeczne, a także kwestie roli i sprawczości sztuki. W 1990 roku otrzymał Grand Prix XXII Międzynarodowego Festiwalu Malarstwa w Cagnes-sur-Mer za cykl Dzienniki. Jest laureatem Nagrody im. Jana Cybisa w 2017 roku. Mieszka i pracuje w Korytowie.

„Poniedziałek, Ja. Wtorek, Ja. Środa, Ja” – zdaje się powtarzać za Gombrowiczem Włodzimierz Pawlak w swoim malarskim dzienniku, będącym osobistą i barwną dokumentacją kolejnych dni. Tak jak u pisarza „malarz rozkłada świat widzialny na elementy barwy i kształtu, i z nich zestawia nową arbitralną kompozycję”, tak u Pawlaka można znaleźć nawiązania do takiego myślenia o twórczości. Czyste kolory i ekspresyjne układy barw w jego obrazach nie tworzą osobnej narracji, mają abstrakcyjny i zdecydowanie arbitralny charakter.

„Poniedziałek, Ja. Wtorek, Ja. Środa, Ja” – zdaje się powtarzać za Gombrowiczem Włodzimierz Pawlak w swoim malarskim dzienniku, będącym osobistą i barwną dokumentacją kolejnych dni. Tak jak u pisarza „malarz rozkłada świat widzialny na elementy barwy i kształtu, i z nich zestawia nową arbitralną kompozycję”, tak u Pawlaka można znaleźć nawiązania do takiego myślenia o twórczości. Czyste kolory i ekspresyjne układy barw w jego obrazach nie tworzą osobnej narracji, mają abstrakcyjny i zdecydowanie arbitralny charakter.

„Poniedziałek, Ja. Wtorek, Ja. Środa, Ja” – zdaje się powtarzać za Gombrowiczem Włodzimierz Pawlak w swoim malarskim dzienniku, będącym osobistą i barwną dokumentacją kolejnych dni. Tak jak u pisarza „malarz rozkłada świat widzialny na elementy barwy i kształtu, i z nich zestawia nową arbitralną kompozycję”, tak u Pawlaka można znaleźć nawiązania do takiego myślenia o twórczości. Czyste kolory i ekspresyjne układy barw w jego obrazach nie tworzą osobnej narracji, mają abstrakcyjny i zdecydowanie arbitralny charakter.

„Poniedziałek, Ja. Wtorek, Ja. Środa, Ja” – zdaje się powtarzać za Gombrowiczem Włodzimierz Pawlak w swoim malarskim dzienniku, będącym osobistą i barwną dokumentacją kolejnych dni. Tak jak u pisarza „malarz rozkłada świat widzialny na elementy barwy i kształtu, i z nich zestawia nową arbitralną kompozycję”, tak u Pawlaka można znaleźć nawiązania do takiego myślenia o twórczości. Czyste kolory i ekspresyjne układy barw w jego obrazach nie tworzą osobnej narracji, mają abstrakcyjny i zdecydowanie arbitralny charakter.

„Poniedziałek, Ja. Wtorek, Ja. Środa, Ja” – zdaje się powtarzać za Gombrowiczem Włodzimierz Pawlak w swoim malarskim dzienniku, będącym osobistą i barwną dokumentacją kolejnych dni. Tak jak u pisarza „malarz rozkłada świat widzialny na elementy barwy i kształtu, i z nich zestawia nową arbitralną kompozycję”, tak u Pawlaka można znaleźć nawiązania do takiego myślenia o twórczości. Czyste kolory i ekspresyjne układy barw w jego obrazach nie tworzą osobnej narracji, mają abstrakcyjny i zdecydowanie arbitralny charakter.

Seria notatek o sztuce Włodzimierza Pawlaka to traktat malarski przywołujący najważniejsze prace artystów awangardowych. Można tu znaleźć odniesienia do dzieł Kazimierza Malewicza, Władysława Strzemińskiego czy Henryka Stażewskiego. Pawlak kopiuje, systematyzuje i analizuje prace klasyków, którym teoria obrazu zawdzięcza najwięcej. Malarski szkicownik staje się dla artysty polem dociekań, doświadczeń i badań; gromadzi w nim wiedzę o sposobach, technikach i właściwościach przedstawiania.

Seria notatek o sztuce Włodzimierza Pawlaka to traktat malarski przywołujący najważniejsze prace artystów awangardowych. Można tu znaleźć odniesienia do dzieł Kazimierza Malewicza, Władysława Strzemińskiego czy Henryka Stażewskiego. Pawlak kopiuje, systematyzuje i analizuje prace klasyków, którym teoria obrazu zawdzięcza najwięcej. Malarski szkicownik staje się dla artysty polem dociekań, doświadczeń i badań; gromadzi w nim wiedzę o sposobach, technikach i właściwościach przedstawiania.

Seria notatek o sztuce Włodzimierza Pawlaka to traktat malarski przywołujący najważniejsze prace artystów awangardowych. Można tu znaleźć odniesienia do dzieł Kazimierza Malewicza, Władysława Strzemińskiego czy Henryka Stażewskiego. Pawlak kopiuje, systematyzuje i analizuje prace klasyków, którym teoria obrazu zawdzięcza najwięcej. Malarski szkicownik staje się dla artysty polem dociekań, doświadczeń i badań; gromadzi w nim wiedzę o sposobach, technikach i właściwościach przedstawiania.