Kolekcja

Malarz. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Najważniejszymi malarskimi inspiracjami były dla niego doktryna prawosławia i tradycja pisania ikon. Czerpał z nich technikę, wyważoną kompozycję i oszczędną linię, ale były również przedmiotem jego studiów i tekstów teoretycznych. Stworzył wiele polichromii w kościołach prawosławnych i katolickich w Polsce. Był członkiem II Grupy Krakowskiej. Reprezentował Polskę na 28. Międzynarodowej Wystawie Sztuki – La Biennale di Venezia (1956) i na 5. Biennale w São Paulo (1959). Otrzymał Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (1998), najwyższe odznaczenie Cerkwi prawosławnej w Polsce – Medal św. Marii Magdaleny II stopnia (1985), a także doktorat honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1996 roku wraz z żoną założył Fundację Nowosielskich wspierającą młodych artystów. Mieszkał i pracował w Krakowie.

Malarstwo Jerzego Nowosielskiego ma charakter syntetyczny, jest poszukiwaniem sposobu, by w jednej kompozycji zawrzeć postrzeganie człowieka, sztuki, harmonii i piękna. Czasami dążenie do uzyskania całościowego obrazu jest posunięte tak daleko, że figuratywny obraz zbliża się do abstrakcji. Właśnie tak artysta przedstawił w swojej serii grafik kobiece sylwetki. Smukłe postacie zastygły w wystudiowanych pozach, są umownie zarysowane konturem, nie sposób dojrzeć ich twarzy. Ograniczenie palety kolorów, zastosowanie refleksów światła i strefowego podziału pracy to charakterystyczne cechy stylu Nowosielskiego, w którym można odnaleźć inspiracje bizantyjskimi ikonami i europejską sztuką sakralną.

Malarstwo Jerzego Nowosielskiego ma charakter syntetyczny, jest poszukiwaniem sposobu, by w jednej kompozycji zawrzeć postrzeganie człowieka, sztuki, harmonii i piękna. Czasami dążenie do uzyskania całościowego obrazu jest posunięte tak daleko, że figuratywny obraz zbliża się do abstrakcji. Właśnie tak artysta przedstawił w swojej serii grafik kobiece sylwetki. Smukłe postacie zastygły w wystudiowanych pozach, są umownie zarysowane konturem, nie sposób dojrzeć ich twarzy. Ograniczenie palety kolorów, zastosowanie refleksów światła i strefowego podziału pracy to charakterystyczne cechy stylu Nowosielskiego, w którym można odnaleźć inspiracje bizantyjskimi ikonami i europejską sztuką sakralną.

Jerzy Nowosielski tworzył nie tylko obrazy figuratywne, interesował się również abstrakcją geometryczną. Studia nad ikonami uświadomiły mu, że te dwie tendencje w sztuce się nie wykluczają i w każdym obrazie mogą ze sobą współistnieć. Pozornie nieprzedstawiająca niebieska abstrakcja może przypominać tradycyjną chińską układankę tangram, a jej poszczególne elementy wyglądające jak kobiece korpusy – fragmenty innych dzieł Nowosielskiego, zwłaszcza tych figuratywnych. „Malarstwo abstrakcyjne jest dla mnie formą reagowania naszej ludzkiej świadomości na świadomość pozazmysłową. Obrazy abstrakcyjne są to zapisy adekwatne do rzeczywistości bytów subtelnych, które wpływają na nas i naszą wrażliwość. Zapisy te są nietożsame, nie ilustrują rzeczywistości bytów subtelnych” – tłumaczył w jednym wywiadów.