Kolekcja

Malarz, artysta grafik. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi (obecnie Akademia Sztuk Pięknych), później profesor na macierzystej uczelni. Jako swojego najważniejszego nauczyciela wskazuje Władysława Strzemińskiego. W abstrakcyjnych pracach z lat 50. Fijałkowski odwoływał się początkowo zarówno do awangardy i konstruktywizmu, jak i do kubizmu, operował formami geometrycznymi. Potem na swoje płótna wprowadził symbole i liczby, by w latach 80. rozpocząć wieloletni cykl prac monochromatycznych lub operujących ograniczoną paletą barw. Przestał również je tytułować, zwykle podpisując tylko datą lub dedykacją. Artysta przetłumaczył na język polski pisma teoretyczne Wassilego Kandinskiego. Reprezentował Polskę na 10. Międzynarodowym Biennale Sztuki Współczesnej w São Paulo (1969) i na 36. Międzynarodowej Wystawie Sztuki – La Biennale di Venezia (1972). Jest laureatem Nagrody im. Jana Cybisa (1990). Doctor honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, odznaczony również Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2013).

Malarstwo Stanisława Fijałkowskiego jest lapidarne, poetyckie i instynktowne. Dominują w nim zgeometryzowane abstrakcyjne formy, dla których punktem wyjścia są wątki duchowe i przeżycia wewnętrzne. Artysta nie zdradza zainteresowania materialnością, zamiast tego pokazuje, że świat nie kończy się na przedmiotach i sprawach praktycznych. Taki jest intymny cykl obrazów dla Walerii, który Fijałkowski poświęcił swojej żonie. Przestrzeń i atmosfera dzieła z kolekcji Fundacji zbudowane zostały przy użyciu światła. Pastelowe, prawie monochromatyczne płótno to mikrokosmos otwarty na interpretacje.