Kolekcja

Artystka dźwiękowa i wizualna, kompozytorka, instrumentalistka, współtwórczyni festiwalu oraz wydawnictwa Musica Genera. Autorka muzyki do spektakli teatralnych oraz realizacji performatywnych. Absolwentka Akademii Muzycznej (saksofon, drygentura). Wykorzystuje swoje przygotowanie na gruncie muzyki improwizowanej i eksperymentalnej, traktując instrumenty jako otwartą, organiczną formę. Jako kompozytorka i instrumentalistka porusza się w szerokim spektrum od akustycznej, minimalistycznej muzyki improwizowanej, po złożone strukturalnie i kompozycyjnie, całkowicie elektroniczne formy. Jej prace prezentowane były w ramach wystaw indywidualnych i zbiorowych w Polsce i zagranicą (m.in. Instytut Awangardy / Fundacja Galerii Foksal, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Bunkier Sztuki, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, SILLBERKUPPE, Kunst Werke Berlin). Laureatka m.in.: Nagrody Sztuki im. Marii Anto & Elsy von Freytag-Loringhoven (2023), platformy SHAPE (2017), nagrody publiczności 5 edycji konkursu „Spojrzenia – Nagroda Fundacji Deutsche Bank” (2011). Stypendystka Museums Quartier Wiedeń (2005). Mieszka i pracuje w Warszawie.

Praca Anny Zaradny Enjoy the Silence jest rezultatem rozważań nad istotą dźwięku i stanowi próbę rejestracji jego negatywu – ciszy. Film składa się z hiperrealistycznych sekwencji, w trakcie których w spowolnionym tempie obserwujemy roztrzaskiwanie szklanej materii. Migotliwe odłamki wirują w chmurach szklanego pyłu na neutralnym, czarnym tle, tworząc rozedrganą kompozycję, która przywodzi na myśl awangardowe realizacje, takie jak Symfonia Diagonalna Eggelinga czy kino strukturalne.

Wideo pozbawione jest dźwięku. Podziwiając estetyczny i medytacyjny wymiar eksplozji szklanych powierzchni, dochodzi do konfrontacji z sugestywnym wyobrażeniem dźwięku. Zmysłowe oddziaływanie pracy wykracza poza wzrok i aktywuje także obszary pamięci. Doświadczamy wspomnień, które zakłócają nasze poczucie komfortu – huk roztrzaskujących się szklanych obiektów, niebezpieczeństwo kontaktu z odłamkami. Brak dźwięków kojarzy się z morskimi odmętami lub przestrzenią ponad ziemską atmosferą. Realizacja Anny Zaradny przywodzi także na myśl obrazy refleksów słońca głęboko pod taflą wody oraz wizje kosmicznych mgławic i przemierzających nieboskłon planetoid, co sugeruje, że cieszenie się ciszą wykracza poza nasze codzienne, przyziemne doświadczenia.